У тым самотным краі,
Дзе змоўкне вецер, дзе не пройдзе шлях,
Дзе дрэвы паміраюць, —
Няма надзеі з воляю ў вачах.
Паміж пустэльняў — багна,
Дзе кожны цягне свой уласны горб,
Сапраўдны край маўчаньня —
Балота і насельніцтва яго…
Між дрэў пахілых, мокрых
Надзеі з воляй не здабыў ніхто.
Жыццё, нібы акторка,
Што ў зале гіне, змрочнай і пустой.
Карчамі ў плыні соннай
Сабе плывуць бязвольна проста ўніз,
За дах, за хлеб надзённы —
Што ж трэба тым, хто вырас у хлусні?
Між дзвюх пустэльняў — багна,
І ўласны горб тут цягне кожны з нас
Як стаць на штосьці вартым,
Калі ідзеш па купінах увесь час?
У вечным недаверы:
Сусед пільнуе, каб забраць твой дом,
Пад сонцам здрады шэрым
Глынае багна нас усіх жыўцом…
Сапраўдны край маўчаньня —
Балотны край з насельніцтвам сваім.
Адмовіўшы змаганьне,
Ці ж ты, як корч, не стаў зусім глухім?
Казаць далей не варта.
За «дабрабыт» прадаў свой дух дарма.
І час прамовіць праўду:
Жывы тапелец, шанцаў больш няма.
Комментариев нет:
Отправить комментарий